Iets wat mij de laatste tijd erg bezig houdt, is de maakbaarheid van het leven. En daarmee bedoel ik eigenlijk dat we tegenwoordig maar van alles moeten. En ook nog eens in alles succesvol moeten zijn. En dat baart mij soms zelfs tot zorgen…

We moeten tegenwoordig een rijk sociaal leven hebben. Veel borrels, feestjes, festivals en lekker uit eten. We moeten weekendjes weg met vriendengroepen en dan mogen we eigenlijk ook geen onenigheid hebben.

Maar we moeten ook een top of the bill carrière hebben. Huisvrouw is niet direct meer een beroep dat je in het vriendenboekje van je klasgenootje kan opschrijven. We moeten advocaat, dokter, accountant of ontwikkelaar worden. Zolang je maar een dik salaris binnen harkt. 

En om ook niet te vergeten, we moeten ook nog eens ontzettend lekker in ons vel zitten. Voor mannen graag breedgeschouderd en een sixpack. Vrouwen moeten wel dat sexy zandloper figuur hebben maar niet te gespierd. Dat we daarvoor 5 dagen per week moeten sporten en ons aan een strikt dieet moeten houden, vinden we geen probleem. 

Dit alles wordt mede geïnspireerd door social media. We zien iemand die ontzettend goed is in A, maar B en C nooit laat zien. Maar bij een ander zien we wel B, maar nooit A en C. Om vervolgens bij account C wel te zien wat we willen zien, maar nooit A en B zien. 

Het probleem is echter wel dat wij in ons brein dit tot 1 persoon vormen en deze persoon, deze superheld, stellen wij als doel voor onszelf. Terwijl, als je logisch nadenkt, dan kan dit ook niet. Je kan niet een afgetraind lichaam hebben, met een topbaan en een rijk sociaal leven.

Waarom niet? 

Om een afgetraind lichaam te hebben moet wat je eet en drinkt precies in balans zijn met wat je verbrand. Tenzij je nog op weg bent naar dat lichaam. Maar als jij precies zoveel kcal kan eten, dan wordt dat een probleem als je lekker uit eten wilt met je vrienden. Of gezellig een avondje gaat borrelen. Vooral als je meerdere keren per week afspreekt, is het lastig om die juiste balans vast te houden.

En dat is ook helemaal niet gek. Samen eten is verschrikkelijk gezellig. Het schept een band, het verbind. En daar is zeker wat voor te zeggen. En natuurlijk kan jij ook aan een spa rood met een kaal komkommertje onder het mom van: als het mijn vrienden zijn komt het wel goed. Maar met trek zijn we vaak net niet zo gezellig als dat we willen zijn. En daar wringt het dan toch.

Aan de andere kant, de meeste succesvolle mensen die ik ken, zijn mensen die werken met hun handen. Of nou ja, daar is het mee begonnen. En hoewel er een aantal zijn die nu zo lekker lopen dat ze het een tikkie rustiger aan kunnen doen, werken de meeste echt veel. Een werkweek van 60 uur is niet gek. Advocaten werken overigens helemaal veel. Uit onderzoek van BNR bleek dat een deel wel weken van 120 uur maken. Medisch specialisten hebben een fulltime dienstverband van 45 uur, met diensten oplopend tot 55 uur. En ook accountants werken vaak over. Het zijn dus niet alleen de ondernemers die hard werken. 

Als jij gezellig gaat borrelen met vrienden, dan ben je daags daarna vaak niet zo fris en fruitig. En dat is echt niet pas als je tot het gaatje bent gegaan. Alcohol heeft effect op je slaap. Je slaapt minder diep en vaker onderbroken. En laat nou net je slaap essentieel zijn voor je herstel en daarmee dus ook voor hoe fris jij aan je dag kan beginnen. Wie niet zo fris is als dat hij zou willen zijn, loopt vaker achter de feiten aan. Je bent vermoeider, minder creatief. Net die dingen die je niet kunt gebruiken in je succesvolle carrière. Daarnaast krijg je door die slechtere nachten ook nog eens meer trek in vet en zoet voedsel. Dat doet je afgetrainde lichaam ook geen goed. 

En bovenop al deze doelen, wordt ons ook nog vertelt dat als we hier niet aan kunnen voldoen, dit onze eigen schuld is. Want door manifestatie en hard werken moeten we werkelijk alles kunnen bereiken wat we willen in ons leven. en dat is ook exact wat we dus (willen) geloven. En als je dus faalt, dan is dit dus je eigen schuld. Je bent te lui, je hebt geen ruggengraat, je bent eigenlijk gewoon een f*cking loser.

Maar is dat ook wel zo?

De mensen bij wie deze doelen gehaald kunnen worden, zijn die dan ook oprecht gelukkig? Dat ze niet lekker kunnen tafelen met vrienden omdat ze altijd het gevoel hebben dat ze rekening moeten houden met wat ze eten omwille van hun fysieke doelen. Of het tafelen eigenlijk beter af hadden kunnen zeggen omdat ze morgen een drukke dag hebben met een bespreking met die ene belangrijke klant?

Ik heb er absoluut niets op tegen dat we doelen najagen. En het mogen ook best een beetje flinke doelen zijn, dat kan je soms best scherp houden. Maar ik vind dat we vooral ook moeten kijken of je er een gelukkiger persoon van wordt. En als dat het leven iets minder serieus nemen is, is dat alleen maar winst. 

Dus heb ik mijn doelen aangepast. Ik ga niet meer voor dat afgetrainde lijf met een sixpack. Ik word namelijk echt geen leuker persoon, als ik trek heb. Ik investeer nu in functioneel fit. Ik wil, als ik straks 50 ben en ik kleinkinderen mag krijgen, met ze kunnen voetballen of dat ze bij oma leren fietsen. Ik wil, als ik straks 80 ben, zonder morren mijn boodschappen kunnen sjouwen. 

Ik investeer nu in mijn vrienden, zodat als ik straks met pensioen ben alsnog een rijk sociaal leven heb. Misschien leren we onderweg wel klaverjassen of bridge. En niet omdat ik onderweg iedereen ben kwijtgeraakt in de oppervlakkigheid van het leven. Dus maak ik tijd vrij om met een vriendin koffie te drinken, in plaats van met haar te appen. Echte verbinding wint altijd van die digitale verbinding. 

En met betrekking tot werk.. Mijn gezin blijft op nummer 1, maar ik geniet ook zeker van ‘ander’ contact met mensen. Ik kies nu alleen niet meer altijd voor de best betaalde opdrachten. Ik kies ook voor opdrachten die mijn hart vervullen met plezier en geluk. 

En wat denk jij? Herken jij deze trend? Doe jij er zelf al iets aan?